Θα το έκανες ποτέ έστω λίγο, μόνο και μόνο για να προετοιμάσεις το παιδί σου για τον σκληρό κόσμο και την πραγματικότητα; Να το "προπονήσεις" στο πιθανό σενάριο που σε λίγες μέρες μπορεί όντως να βιώσει από έναν συμμαθητή του στο σχολείο;
Είναι άραγε θεμιτό να ματαιώνεις ελεγχόμενα σε μικρές δόσεις, στην δεδομένη ασφάλεια του σπιτιού σου το παιδί για "εκπαιδευτικούς σκοπούς". Για να σκληραγωγηθεί;
Μια τέτοια μικρή δόση ματαίωσης λοιπόν μας θυμίζει τα εμβόλια της παραδοσιακής ιατρικής που τόσο έχουν βοηθήσει στην πρόληψη και καταπολέμηση σωματικών ασθενειών. Λειτουργούν άραγε το ίδιο και στο παιδικό ψυχικό όργανο. Μπορώ να "εμβολίασω" το μικρό παιδί εκθέτοντας το σκόπιμα ή αφήνοντας το απροστάτευτο σε μικρά σκηνικά ζήλειας, κακίας, θυμού, αδικίας ή οτιδήποτε άλλο αληθινό και σκληρό του έξω κόσμου μόνο και μόνο για να ξέρει πως να αντιδράσει, να νιώσει και τελικά να διαχειριστεί αυτές τις καταστάσεις; Να αποκτήσει ψυχικά αντισώματα και ανοχή σε κάθε σχετική κατάσταση.
Πάμε να δούμε γιατί κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Σαν πρότυπο ότι κάνεις σ ένα παιδί "νομιμοποείται" και το πιο πιθανό είναι το παιδί να σε μιμηθεί και να πειραματιστεί σε άλλους.
Δε μπορεί κάνενας σκοπός να αγιάσει τα μέσα όταν μιλάμε για παιδιά.
Σ ένα παιδί οφείλουμε ένα περιβάλλον ασφαλείας, δικαιοσύνης, αποδοχής ανεξάρτητα από το το τι επικρατεί εκεί "έξω".
Εκθέτοντας ένα παιδί πχ στην αδικία δεν θα κάνουμε τον κόσμο δικαιότερο. Αντίθετα θα νομιμοποιήσουμε την έννοια στο μυαλό του παιδιού και θα τη διαιωνίσουμε μέσω αυτού.
Κάθε παιδί αργά ή γρήγορα θα έρθει σ επαφή με φυσικό τρόπο με όλα τα δυσάρεστα συναισθήματά και συμβάντα. Από το πρώτο αγαπημένο παιχνίδι που θα χαλάσει. Την πρώτη φορά που ένα παιδάκι θα του αρπάξει ένα δικό του παιχνίδι σ ένα φιλικό σπίτι ή θα του πάρει τη σειρά στην παιδική χαρά. Τις πρώτες απώλειες, τα θετικά όρια που θα θέσει ένας γονέας είναι όλα αναντικατάστατες ευκαιρίες για εκπαίδευση στα αρνητικά συναισθήματα.
Είναι σημαντικό αυτές τις στιγμές να εκμεταλλευτούμε για εκπαίδευση. Να δώσουμε το χρόνο και το χώρο σε αυτά τα γεγονότα και να διδάξουμε τότε το παιδί την ανοχή, την αναμονή, τη διεκδίκηση, την υπεράσπιση του εαυτού, τον αυτοσεβασμό κοκ
Δεξιότητες που όντως είναι κρίσιμες για την μετάβαση και επιβίωση του παιδιού στον ενήλικο κόσμο.
Εννοείται δεν συζητάμε και δεν πρέπει να συγχέουμε ένα παιχνίδι ρόλων, ένα σενάριο στα πλαίσια ενός συμβολικού παιχνιδιού τα οποία είναι πολύ αποδέκτες τεχνικές για να μιλήσουμε στο παιδί για διάφορα θέματα.
Δεν υπάρχει οποιαδήποτε νόμιμη αποδεκτή ελεγχόμενη δόση δυσφορίας σ ένα παιδί και η ίδια ζωή σε εκπαιδεύει γρήγορα και στην δύσκολη εκδοχή της. Ο γονέας αν θέλουμε οπωσδήποτε να δανειστούμε τους ιατρικούς όρους πρέπει να είναι πάντα το "φάρμακο" και όχι το εμβόλιο. Να είναι το ζωντανό παράδειγμα του κόσμου που θα θέλαμε να υπάρχει. Ακόμα κι αν το παιδί σύντομα διαψευστεί. Και όντως δε πρέπει ποτέ να στερούμε από ένα παιδί ένα μπαλόνι επειδή εμείς ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα σκάσει.
Γιάννης Μπούγος Ψυχολόγος Δ/ντής Κέντρου Σύναψις
