Η κυριολεξία και η σαφήνεια που χαρακτηρίζει συχνά τα άτομα με αυτιστική σκέψη μας φέρνουν συχνά αντιμέτωπους με την υποχρεωτική παραδοχή της ορθότητας των απαντήσεων τους παρόλο που αυτές δεν συμπίπτουν με την “κοινή νευροτυπική αντίληψη” και την προσδοκία μας ως θεραπευτές. Ένα απλό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το εξής:
ο θεραπευτής ρωτάει τον μαθητή σηκώνοντας την κάρτα που δείχνει ένα μπουκάλι νερό
Θ: “τί το κάνουμε αυτό;”
Μ:”το ζωγραφίζουμε!”
πρίν λοιπόν βιαστούμε να διορθώσουμε τον μαθητή ας σκεφτούμε τα εξής:
που αναφερόταν ο θεραπευτής όταν ρωτούσε σχετικά με την κάρτα που κρατούσε;
Αν αναφερόταν στην κάρτα (μη λαμβάνοντας υπόψη το εικονιζόμενο σχέδιο) πιθανές και αποδεκτές απαντήσεις είναι ότι τις κάρτες τις “βλέπουμε”, τις “κρατάμε, τις “ανακατεύουμε”, τις “μοιράζουμε” κ.ο.κ
αν ο μαθητής αναφερθεί στο σχέδιο του μπουκαλιού αλλά ΌΧΙ στο μπουκάλι τότε λογικά θα απαντήσει σχετικά με τα σχέδια οπότε τα “σχεδιαζουμε”, τα “ζωγραφίζουμε”, τα “σβήνουμε” κ.ο.κ
αν τελικά το παιδί όντως “μαντέψει” την μη καθορισμένη πρόθεση του θεραπευτή και απαντήσει σχετικά με το μπουκάλι του νερού τότε κ πάλι οι αποδεκτές απαντήσεις είναι σαφέστατα παραπάνω απο μία. Τα μπουκάλια “τα ανοίγουμε” “τα αδειάζουμε” τα “γεμίζουμε” και πάντως όχι “τα πίνουμε”.
το “πίνουμε” είναι η απάντηση που θεωρητικά ο θεραπευτής αδικαιολόγητα περιμένει ως 'την πιο αναμενόμενη και πιο δημοφιλή”. Αυτή η απάντηση είναι αποδεκτή και σωστή μόνο στην περίπτωση που το παιδί απαντήσει σε σχέση με την “πιθανή” περίπτωση το περιεχόμενο του μπουκαλιού να είναι νερό (τα μπουκάλια μια ωραία ιδέα είναι να τα γεμίζεις με άμμο!!)
Συνοψίζοντας είναι αντιληπτό πως συχνά οι ερωτήσεις μας πάσχουν σοβαρά σε επίπεδο σαφήνειας και αυστηρού καθορισμού. Είναι άδικο όταν σ αυτές τις περιπτώσεις ορισμένοι βιάζονται να διορθώσουν και να επικρίνουν το μαθητή για την επιλογή της απάντησης μη μπαίνοντας στην παραπάνω διαδικασία ερμηνείας και αξιολόγησης του γιατί ο μαθητής ανταποκρίθηκε μ αυτόν τον τρόπο.
Γιάννης Μπούγος, Ψυχολόγος, Δ/ντής Σύναψις